تأثیر ویسکوزیته اتر سلولزی بر خواص ملات گچ

ویسکوزیته یک پارامتر مهم عملکرد اتر سلولز است.

به طور کلی، هر چه ویسکوزیته بالاتر باشد، اثر حفظ آب در ملات گچ بهتر است. با این حال، هر چه ویسکوزیته بالاتر باشد، وزن مولکولی اتر سلولز بیشتر می‌شود و کاهش حلالیت آن تأثیر منفی بر مقاومت و عملکرد ساخت ملات خواهد داشت. هر چه ویسکوزیته بیشتر باشد، اثر ضخیم شدن روی ملات آشکارتر است، اما نسبت مستقیمی با آن ندارد.

هر چه ویسکوزیته بیشتر باشد ملات مرطوب چسبناکتر خواهد بود. در طول ساخت و ساز، به صورت چسبیدن به سوهان و چسبندگی زیاد به بستر ظاهر می شود. اما افزایش مقاومت ساختاری خود ملات مرطوب مفید نیست. علاوه بر این، در طول ساخت، عملکرد ضد افتادگی ملات مرطوب مشخص نیست. در مقابل، برخی از اترهای متیل سلولز با ویسکوزیته متوسط ​​و کم اما اصلاح شده عملکرد عالی در بهبود استحکام ساختاری ملات مرطوب دارند.

مصالح دیوارهای ساختمانی عمدتاً سازه های متخلخل هستند و همگی جذب آب قوی دارند. اما مصالح ساختمانی گچ که برای دیوارسازی استفاده می شود با افزودن آب به دیوار تهیه می شود و آب به راحتی توسط دیوار جذب می شود و در نتیجه آب لازم برای هیدراتاسیون گچ کم می شود و در نتیجه گچ کاری ساختمان با مشکل مواجه می شود و کاهش می یابد. استحکام باند، منجر به ترک، مشکلات کیفی مانند توخالی و لایه برداری می شود. بهبود احتباس آب مصالح ساختمانی گچی می تواند کیفیت ساخت و نیروی اتصال با دیوار را بهبود بخشد. بنابراین عامل نگهدارنده آب به یکی از مواد افزودنی مهم مصالح ساختمانی گچ تبدیل شده است.

گچ کاری، گچ چسبانده شده، گچ درزبندی، بتونه گچ و سایر مواد پودر ساختمانی استفاده می شود. به منظور تسهیل در ساخت و ساز، کندگیرهای گچ در طول تولید اضافه می شود تا زمان ساخت دوغاب گچ طولانی شود. زیرا گچ با Retarder مخلوط می شود که فرآیند هیدراتاسیون گچ همی هیدرات را مهار می کند. این نوع دوغاب گچ باید ۱ تا ۲ ساعت قبل از سفت شدن روی دیوار نگهداری شود. بیشتر دیوارها خاصیت جذب آب دارند، به ویژه دیوارهای آجری و بتن هوادهی. دیوار، تخته عایق متخلخل و سایر مواد سبک وزن دیوار جدید، بنابراین باید عملیات نگهداری آب بر روی دوغاب گچ انجام شود تا از انتقال بخشی از آب موجود در دوغاب به دیوار جلوگیری شود و در نتیجه باعث کمبود آب و هیدراتاسیون ناقص در هنگام گچ شود. دوغاب سخت شده است. باعث جدا شدن و کنده شدن درز بین گچ و سطح دیوار می شود. افزودن عامل نگهدارنده آب برای حفظ رطوبت موجود در دوغاب گچ است تا از واکنش هیدراتاسیون دوغاب گچ در سطح مشترک اطمینان حاصل شود تا از استحکام پیوند اطمینان حاصل شود. عوامل نگهدارنده آب معمولاً اترهای سلولز هستند، مانند: متیل سلولز (MC)، هیدروکسی پروپیل متیل سلولز (HPMC)، هیدروکسی اتیل متیل سلولز (HEMC) و غیره. علاوه بر این، پلی وینیل الکل، آلژینات سدیم، نشاسته اصلاح شده، خاک دیاتومه، پودر خاکی کمیاب و غیره نیز می تواند برای بهبود عملکرد حفظ آب استفاده شود.