عوامل حفظ آب هیدروکسی پروپیل متیل سلولز

هر چه ویسکوزیته بیشتر باشدHPMCهیدروکسی پروپیل متیل سلولز، عملکرد احتباس آب بهتر است. ویسکوزیته یک پارامتر مهم عملکرد HPMC است. در حال حاضر سازندگان مختلف HPMC از روش ها و ابزارهای مختلفی برای تعیین ویسکوزیته HPMC استفاده می کنند. روش های اصلی Haake هستند Rotovisko، Hoppler، Ubbelohde و Brookfield و غیره.

برای یک محصول، نتایج ویسکوزیته اندازه گیری شده با روش های مختلف بسیار متفاوت است، حتی برخی از آنها تفاوت های متعددی دارند. بنابراین، هنگام مقایسه ویسکوزیته، باید بین همان روش آزمایش، از جمله دما، روتور و غیره انجام شود.

برای اندازه ذرات، هرچه ذره ریزتر باشد، احتباس آب بهتر است. ذرات بزرگ سلولز اتر در تماس با آب، سطح بلافاصله حل می شود و ژلی را تشکیل می دهد تا مواد را بپیچد تا از ادامه نفوذ مولکول های آب جلوگیری شود، گاهی اوقات هم زدن طولانی مدت نمی تواند به طور یکنواخت پراکنده شود، حل می شود، تشکیل یک محلول لخته گلی یا آگلومره حلالیت اتر سلولز یکی از عوامل انتخاب اتر سلولز است. ظرافت همچنین یک شاخص عملکرد مهم اتر متیل سلولز است. MC برای ملات خشک به پودر، محتوای کم آب و ظرافت 20٪ تا 60٪ اندازه ذرات کمتر از 63 میلی متر نیاز دارد. ظرافت بر حلالیت تاثیر می گذاردHPMCهیدروکسی پروپیل متیل سلولز اتر. درشت MC معمولا دانه ای است و به راحتی می توان آن را بدون تجمع در آب حل کرد، اما سرعت انحلال بسیار پایین است، بنابراین برای استفاده در ملات خشک مناسب نیست. در ملات خشک، MC بین سنگدانه ها، پرکننده های ریز و مواد سیمانی مانند سیمان پراکنده می شود و تنها پودری که به اندازه کافی ریز باشد می تواند از تجمع اتر متیل سلولز هنگام اختلاط با آب جلوگیری کند. هنگامی که MC آب را برای حل کردن آگلومرا اضافه می کند، پراکندگی و حل کردن آن بسیار دشوار است. MC با ظرافت درشت نه تنها باعث ضایعات می شود، بلکه مقاومت موضعی ملات را نیز کاهش می دهد. هنگامی که چنین ملات خشکی در یک منطقه بزرگ ساخته می شود، سرعت عمل آوری ملات خشک موضعی به طور قابل توجهی کاهش می یابد و در نتیجه ترک خوردگی ناشی از زمان پخت متفاوت ایجاد می شود. برای ملات پاشش مکانیکی به دلیل زمان اختلاط کوتاه، ظرافت بالاتر است.

به طور کلی، هر چه ویسکوزیته بالاتر باشد، اثر حفظ آب بهتر است. با این حال، هر چه ویسکوزیته بیشتر باشد، وزن مولکولی MC بالاتر است و عملکرد انحلال به ترتیب کاهش می یابد، که تأثیر منفی بر مقاومت و عملکرد ساخت ملات دارد. هرچه ویسکوزیته بیشتر باشد، اثر ضخیم شدن ملات آشکارتر است، اما با رابطه متناسب نیست. هرچه ویسکوزیته بالاتر باشد، ملات مرطوب چسبندگی بیشتری خواهد داشت، هم ساختار، هم عملکرد اسکراپر چسبنده و هم چسبندگی بالا به مواد پایه. اما افزایش مقاومت ساختاری ملات مرطوب مفید نیست. در طول ساخت و ساز، عملکرد ضد افتادگی مشخص نیست. در مقابل، برخی از اترهای متیل سلولز با ویسکوزیته کم اما اصلاح شده عملکرد عالی در بهبود استحکام ساختاری ملات مرطوب دارند.

هرچه اتر سلولز بیشتری به ملات اضافه شود، عملکرد حفظ آب بهتر، ویسکوزیته بالاتر، عملکرد حفظ آب بهتر است.

ظرافت HPMC همچنین تأثیر خاصی بر احتباس آب آن دارد، به طور کلی، برای گرانروی یکسان و ظرافت متفاوت اتر متیل سلولز، در مورد مقدار یکسانی افزودن، هر چه اثر احتباس آب ریزتر باشد، بهتر است.

احتباس آب HPMC نیز با دمای استفاده مرتبط است و احتباس آب متیل سلولز اتر با افزایش دما کاهش می یابد. اما در کاربرد واقعی مواد، بسیاری از محیط‌های ملات خشک اغلب در دمای بالا (بالاتر از 40 درجه) تحت شرایط ساخت و ساز در بستر گرم قرار می‌گیرند، مانند عایق کاری تابستانی گچ کاری بتونه دیوار خارجی، که اغلب انجماد را تسریع می‌کند. سخت شدن سیمان و ملات خشک. کاهش میزان احتباس آب منجر به این احساس آشکار می شود که هم قابلیت ساخت و هم مقاومت در برابر ترک تحت تأثیر قرار می گیرد. در این شرایط، کاهش تأثیر عوامل دما بسیار مهم می شود. اگرچه افزودنی متیل هیدروکسی اتیل سلولز اتر در خط مقدم توسعه فناوری در نظر گرفته می شود، اما وابستگی آن به دما همچنان منجر به تضعیف خواص ملات خشک می شود. حتی با افزایش دوز متیل هیدروکسی اتیل سلولز (فرمول تابستانی)، ساختار و مقاومت در برابر ترک نمی تواند نیازهای استفاده را برآورده کند. از طریق برخی از درمان های ویژه MC، مانند افزایش درجه اتریفیکاسیون، اثر احتباس آب MC می تواند اثر بهتری را در دمای بالا حفظ کند، به طوری که می تواند عملکرد بهتری را در شرایط سخت ارائه دهد.